Akash Ghai: Mijn stage-ervaring in China Daily

Akash Ghai, een 23-jarige afgestudeerde fotojournalistiek van de Pennsylvania State University, kwam begin juni naar de Photo Department of China Daily. Als de eerste buitenlandse stagiair van het departement in zijn 35-jarige geschiedenis, ontdekte Ghai, die in de Verenigde Staten was geboren en in India opgroeide, het land door zijn lens.

Tijdens zijn verblijf van twee maanden is Ghai een deel van de afdeling geworden. Hij nam elke dag om 9.00 uur deel aan de redactievergaderingen van de afdeling, nam foto’s in Beijing voor zijn opdrachten en besprak foto’s met redacteuren op kantoor.

Ondanks de taalbarrière maakte Ghai indruk op zijn redacteuren met zijn nette notities, professionele technieken en een bescheiden opstelling. Een keer nadat hij foto’s nam van een moslimgebed in de Niujie-moskee in Beijing, had hij een slapeloze nacht waarin hij zijn werk met een fotograaf van Reuters vergeleken, die ons diep onder de indruk was.

Omdat de stage van Ghai ten einde loopt, hebben we enkele van zijn foto’s geselecteerd om met u te delen via de krant en onze online platforms. Door deze foto’s laat Ghai zien wat hij over China zag en voelde vanuit zijn unieke perspectief.

Voordat ik naar China kwam, kwam het weinige dat ik van het land wist uit mijn interactie met Chinese mensen in het buitenland, nieuwsberichten van buitenlandse media en eindeloze speculaties. Ik heb altijd het gevoel gehad dat het vasteland cultureel vergelijkbaar was met India, waar ik ben opgegroeid en radicaal anders dan de VS, waar ik ben geboren. Ik had nooit verwacht dat ik een Tesla op de weg zou zien of Uber zou gebruiken om de stad te doorkruisen, maar zoals ze zeggen, alles is mogelijk in China.

 

Eenmaal aangekomen, was een van mijn eerste zorgen of ik vrij in de straten van Beijing kan fotograferen. Zullen lokale bewoners me wegschreeuwen? Zouden ze willen worden gefotografeerd door een vreemdeling? Zullen de foto’s meeslepend zijn?

 

Daarnaast was ik bezorgd over wat ik wilde zeggen over China door mijn foto’s. Wilde ik blindelings toevoegen aan het doorlopende verhaal of me concentreren op aspecten die je niet ziet in het nieuws. Zou ik mijn tijd besteden aan het fotograferen van de bewakers op het Tiananmen-plein of liever de punkscene in Beijing verkennen? Veel van deze antwoorden werden duidelijker toen ik begon met het documenteren van de stad door middel van nieuwsopdrachten en dagelijkse functies.

 

Mijn eerste opdracht kwam minuten nadat ik op de fotodienst was aangekomen. Er stond buiten op straat een luide stoet en mijn redacteur zei dat ik moest rennen. Om daar te komen, besefte ik dat de processie een traditioneel Chinees huwelijk was tussen een Amerikaans en een Chinees meisje. Het was een unieke en opwindende start van mijn stage. De foto werd gepubliceerd op China Daily en werd op grote schaal online verspreid; Ik was opgetogen.

 

Mijn eerste foto’s waren echter erg zwak en mijn redacteuren waren de eersten die me dat vertelden. Ze voelden dat de beelden werden neergeschoten door een buitenstaander. Ik drong er vaak bij hen op aan om me naar verre oorden in China te sturen om natuurrampen te dekken zoals de voortdurende overstromingen, tornado’s en mogelijke aardbevingen. Ze zeiden geduldig dat Beijing mijn achtertuin was, een die ik moest beheersen voordat ik door rampgebieden in China rende.

 

Eind juni behandelde ik een moslimgebed voor Ramadan in de Niujie-moskee in Beijing en was die dag vrij tevreden over mijn beelden. Toen zag ik werk van een fotograaf die dezelfde gebeurtenis voor Reuters schoot; Ik had wat moeite met slapen die nacht. Ik was nergens dichtbij.

 

Ik wist dat ik iets verkeerd deed, maar ik wist niet zeker wat het was. Ik probeerde vaker te fotograferen, met verschillende lenzen, op betere locaties; niets leek te werken.

 

Tijdens mijn laatste beoordeling eerder deze maand wees mijn redacteur op de veelgemaakte fout in de meeste van mijn foto’s. Mijn perspectief was te beperkt en ik fotografeerde niet naar de achtergrond. Mensen in mijn foto’s leken geïsoleerd, op een manier die niets zei over waar ze waren. De focus was goed, verlichting leek in orde, momenten waren leuk, maar de context ontbrak. De afgelopen dagen heb ik tijdens het fotograferen aan context gedacht en ik zie dat mijn werk is verbeterd, zelfs mijn redacteuren lijken gelukkiger. De volgende stap is om meer emotie vast te leggen.

 

Terwijl ik hier ben, wil ik mijn buitenlandse perspectief gebruiken als een kracht, met dien verstande dat wat misschien exotisch en onbekend voor mij is, voor een Chinees publiek even vertrouwd en alledaags kan zijn. Hoewel mijn foto’s bij China Daily voornamelijk voor een buitenlands lezerspubliek zijn, ben ik benieuwd hoe Chinese mensen mijn werk zien. Ben ik gewoon een buitenstaander die mijn eigen idee van China op mijn foto’s projecteert, of kan ik werken en denken als iemand die hier thuishoort? Toont mijn werk China nauwkeurig? Geeft het enig inzicht dat je misschien niet van boeken krijgt? Is het zinvol?

 

Op dit moment heb ik meer vragen dan antwoorden en ik heb het gevoel dat ik alleen maar aan de oppervlakte ben gekomen. Hoewel ik graag een paar jaar in mijn achtertuin wil spelen, hoop ik op een dag in het veld te spelen.